اثر آنالژزیک عصاره آبی برگ گشنیز در موش های صحرایی نر دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین

مقدمه: هیپرآلژزی یکی از علایم مهم نوروپاتی دیابتی است که از شکایات بالینی افراد مبتلا محسوب می شود و نحوه زندگی این افراد را تحت تأثیر قرار می دهد. تعدیل درد در این افراد از اهمیت زیادی برخوردار است، از این رو، در این مطالعه اثر آنالژزیک عصاره آبی برگ گشنیز در موش های صحرایی نر که با استرپتوزوتوسین (stz) در آنها دیابت قندی ایجاد شده بود، با استفاده از آزمون فرمالین در دو فاز حاد و مزمن بررسی شد. مواد و روش ها: در این تحقیق از موش های صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 350 –250 گرم استفاده شد. موش ها به طور تصادفی به سه گروه شاهد, گروه دیابتی و گروه دیابتی درمان شده با عصاره آبی برگ گشنیز تقسیم شدند. برای القای دیابت در حیوانات از داروی استرپتوزوتوسین (stz) به صورت تک دوز به میزان mg/kg 60 استفاده گردید. پس از گذشت یک ماه، آزمون فرمالین روی تمام موش ها انجام گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده از آزمون فرمالین نشان داد که میزان درد در موش های دیابتی پس از گذشت یک ماه در اینتروال دوم از فاز حاد آزمون فرمالین (فاصله زمانی 10-5) افزایش معنی داری (001/0p<) نسبت به گروه شاهد نشان می دهد (افزایش 76%). در حالی که تفاوت موجود بین دو گروه شاهد و دریافت کننده عصاره آبی برگ گشنیز در همین فاصله زمانی کمتر معنی دار (05/0p<) است. با وجود این، میزان درد در موش های دیابتی دریافت کننده عصاره در دو فاز حاد و مزمن آزمون فرمالین هیچ گونه تفاوت معنی داری نسبت به هم نشان نداد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تجویز عصاره آبی برگ گشنیز به میزان mg/kg 100 به مدت یک ماه به موش های دیابتی کاهش معنی داری در میزان گلوکز خون و میزان احساس درد در مراحل حاد و مزمن آزمون فرمالین به وجود نمی آورد.